آئین مستان

همه هست آرزویم که ببینم از تو رویی

چه زیان ترا که من هم برسم به آرزویی

همه موسم تفرج به چمن روند وصحرا

 تو قدم به چشم من نه بنشین کنار جویی

بشکست اگر دل من به فدای چشم مستت

 سر خم می سلامت شکند اگر سبویی

قرار دل، ز فراقت دگر قرار ندارم

به انتظار قسم، تاب انتظار ندارم

به احتظار مبدل شد انتظار ظهورت

اجل رسیده دگر تاب احتظار ندارم

اگر بهار شود چار فصل سال برایم

خدا گواست که بی روی تو بهار ندارم

به سلطنت ندهم رتبه ی گدایی را

که در زمین و زمان جز تو شهریار ندارم

نه مانده تاب فراق و نه هست طاقت صبرم

چگونه صبر کنم، دیگر اختیار ندارم

منی که مشهدالرضا رو دیدم / منی که صحن کربلا رو دیدم

نمیتونم ببینم حرم نداری

منی که مُهر عشقته رو سینم / منی که زائرِ شهر مدینم

نمیتونم ببینم حرم نداری

قبر مادر بی نشونه / قبر پسر ویرونه

شاهه بی حرم

آسمون باز هوای گریه داره / که بقیع پُرِ از گرد و غباره

خادم و زائر و روضه خون نداره

به خدا همه ی درد من اینه / بمیرم توی گرمای مدینه

روی قبرت آقا سایبون نداره

قبر مادر بی نشونه / قبر پسر ویرونه

شاهه بی حرم

پای تو همه زندگیم رو باختم / خواب دیدم یه ضریح برا تو ساختم

زیارت نامه توی حرم میخونم

به خدا اگه من حاجت روا شم / دوباره زائر کرببلا شم

سلام تورو به ارباب میرسونم

قبر مادر بی نشونه / قبر پسر ویرونه

شاهه بی حرم

برام رقم میخوره زیباترین سرگذشت / اگه یه روزی بگند تو روضه ها درگذشت

این گریه زاری ما که چیزی نیست یا حسین / تو راه عشقت باید از جون و از سر گذشت

برات گریه نکنم چیکار کنم / برات ضجه نزنم چیکار کنم

برات جامه ندرم چیکار کنم / برات لطمه نزنم چیکار کنم

بگو به من که پای کدوم غمت بمیرم / خدا بهم زبون داد برات زبون بگیرم

حسین آقای منه، آقای من

شکوه این آسمون به مهر و مهتابشه / تمنای نوکرت دعای اربابشه

اینقدر صدات میزنم تا که نگاهم کنی / اینقدر به در میزنم تا اینکه در وا بشه

به ما چشمایی مثه فرات بده / آقا کربلا میخوام برات بده

شدم رو سیاه منو نجات بده / به من برگ عبور از صراط بده

بگو به من که پای کدوم غمت بمیرم / خدا بهم زبون داد برات زبون بگیرم

حسین آقای منه، آقای من

غریبیم و بی کسیم اگرچه با مردمیم / نه در پی آبیم و نه در پی گندمیم

به نازم این سفره محبت و یا حسین / تو انقدر ریزه خور داری که ما توش گمیم

آقا وقت کمه و حرف دل زیاد / بازم روضه ها داره یادم میاد

جیگر وقتی که میسوزه آب میخواد / هنوز زمزمه العطش میاد

بگو به من که پای کدوم غمت بمیرم / خدا بهم زبون داد برات زبون بگیرم

حسین آقای منه، آقای من

اونی که خاک گلمو با کربلا سرشته بود

رو پیراهن های شهدا این جمله رو نوشته بود

می رویم تا انتقام سیلی زهرا بگیریم

آره شَهیدایی که با یا زهرا گفتن افتادن

با قطره قطره خونشون این جمله رو یادم دادن

میرویم تا انتقام سیلی زهرا بگیریم

وقتی که آقامون بیاد پا رکابش سینه زنان

همگی نوحه دم میدیم مثل خود صاحب زمان

وقتی یل ام البنین می رفت به سوی علقمه

هرکی می گفت کجا میری می گفت با اشک و زمزمه

میروم تا انتقام سیلی زهرا بگیرم

هستم در این زمانه / تنها و بی نشانه

دشمن مرا ز خانه / بیرون کشد شبانه

همچون کمان خمیدم / زخم زبان شنیدم

دنبال قاتل خود / در کوچه می دویدم

واویلا واویلا آه و واویلا

تنها و بیقرارم / کاری به کس ندارم

از بس که من دویدم / دیگر نفس ندارم

همچون علی مظلوم / خون بر دلم نشاندند

با دسته بسته من را / در کوچه می کشاندند

اشکی چکیده دارم / رنگی پریده دارم

مانند مادر خود / قدی خمیده دارم

واویلا واویلا آه و واویلا

هستم رئیس مذهب / جانم رسیده بر لب

هنگام کوچه گردی / هستم به یاد زینب

باشد دلم پر از خون / چون لاله های صحرا

می سوزد آشیانم / چون آشیان زهرا

گفتم بزن تو آتش / از پای تا سرم را

اما مبر به پیشم / تو نام مادرم را

شادم که کار گر شد / در سینه زهر کینه

چشمم دگر نیفتد / به کوچه مدینه

واویلا واویلا آه و واویلا